امام حسین (ع) پسر علی ابن ابیطالب و فاطمه الزهرا (س) و سومین امام از امامان دوازده گانه شیعه است که در روز سوم شعبان ،سال چهارم هجرت در مدینه چشم به جهان گشود.مانند برادرش امام حسن (ع) نام او را پیامبر(ص) برگزید و به دستور خداوند او را «حسین» نامید،یعنی حسن کوچک.

کنیه آن حضرت ،ابوعبدالله است و مهم ترین القابش سیدالشهدا(سرور شهیدان)و ثارالله(کسی که خدا،خون خواه اوست).

پیامبر(ص) فرمود،حلم خود و شمایلم را به حسن و سخاوت و شجاعت خویش را به حسین عطا کردم.حسین (ع) هفت سال از تربیت پیامبر(ص) ،پدر و مادر برخوردار بودوپیامبر(ص) در تعلیم و تربیت حسین(ع) بسیار کوشیدوفرمود:حسین از من است و من از حسین. پس از وفات پیامبر(ص)  و حضرت زهرا(س)،مدت سی سال در محضر پدر گرامیش بود و پس از آن  همراه برادرش امام حسن (ع) در مدینه اقامت داشت.پس از شهادت برادر بزرگوارش،در سال 50 هجری عهده دار امامت شد.در این موقع 45 ساله بود ومدت امامتش ده سال و اندی طول کشید. ده سال از امامت او با حکومت معاویه همزمان بود.بعد از مرگ معاویه در سال 60 هجری یزید جانشین پدر شد.یزید به حاکم مدینه نوشت تا از امام حسین (ع) بیعت بگیرد.امام راضی به بیعت نشد و با خانواده خود راهی مکه گشت. بسیاری از کسانی که از یزید ناراضی بودند دور او جمع شدند و بسیاری از مردم کوفه به امام حسین (ع) نامه نوشتند و او را به کوفه دعوت کردند تا رهبری آنان رابه عهده بگیرد.مسلم بن عقیل به کوفه رفت تا از مردم بیعت بگیرد.

عبیدالله به دستور یزید ،مسلم را به شهادت رساند،اما امام با یاران اندک خود به راه کوفه ادامه داد،سپاهیان ابن زیاد،کاروان امام حسین(ع) را در محلی به نام «کربلا» از حرکت بازداشتند.عمربن سعد وارد کربلا شد تا به دستور ابن زیاد امام را مجبور به بیعت کند،امام نپذیرفت و تسلیم نشد و خواست تا به مدینه یا جای دیگری برود اما دشمن نمی گذاشت .امام یارانش را جمع کرد و فرمود هدف یزید تسلیم کردن یا کشتن آنان است،هر که می خواهد صحنه جنگ را ترک کند.در نهایت روز عاشورا جنگ میان سپاه یزید و یاران امام درگرفت.در این جنگ فرزندان،برادران،برادرزادگان و یاران امام،پس از دلاوری های فراوان به شهادت رسیدند.حضرت سیدالشهدا نیز در همین روز ،بعد از نماز ظهر عاشورای سال 61 هجری ،مظلومانه وبا لبی تشنه به شهادت رسید.او به هنگام شهادت 58 ساله بود.

شمار شهیدان کربلا را 72 تن نوشته اند.پس از شهادت امام و یارانش،خیمه ها را آتش زدند،زنان وکودکان را اسیر کردند و بر بدن شهیدان اسب تاختند و سرهای شهیدان رابر نیزه کردند تا برای یزید به دمشق ببرند. بعد از جنگ ،گروهی از قبیله بنی اسد شهیدان را به خاک سپردند.امام صادق(ع) فرمودند: کسی که به زیارت قبر «ابی عبدالله» برود و حق او بشناسد،خداوند گناهان گذشته وآینده او را خواهد بخشید.

امام حسین(ع) در تاریخ اسلام ،نمونه شجاعت و پایداری و نشانه ایستادگی در برابر ظلم و ستم است.از آن زمان خاطره شهادت آن حضرت ویارانش  با برپایی مراسم سوگواری ،سخنرانی،روضه خوانی و راه انداختن دسته های عزاداری در میان شیعیان زنده است.در سال 66 هجری،به انگیزه خونخواهی امام حسین(ع) ،مختار در کوفه قیام کرد.پس از تسلط بر کوفه و نواحی آن با عبیدالله جنگید و د ر یک لشکرکشی،او و بسیاری از سران اموی و قاتلان امام حسین(ع) را به هلاکت رسانید وقلب بازماندگان شهدای کربلا به ویژه امام سجاد(ع) تسلی یافت.